نارضایتی شغلی در رومانی در سال 2025 به سطح نگران‌کننده‌ای رسیده است؛ به‌گونه‌ای که 51 درصد از کارکنان اعلام کرده‌اند که در مقطعی از زندگی کاری خود، به دلیل محیط‌های سمی، شغل خود را ترک کرده‌اند. این آمار که بالاتر از میانگین جهانی (44 درصد) است، نشان‌دهنده یک بحران رو به رشد در محیط‌های کاری این کشور است. تحقیقات اخیر Randstad România نشان می‌دهد که کارمندان رومانیایی بیش از هر زمان دیگری به سلامت روان، امنیت شغلی و تعادل بین زندگی کاری و شخصی اهمیت می‌دهند.
افزایش نارضایتی شغلی در رومانی؛ بحران در محیط‌های کاری
گزارش جدید Randstad România که در قالب مطالعه Workmonitor منتشر شده است، نشان می‌دهد که نارضایتی شغلی در رومانی رو به افزایش است. یافته‌های این گزارش حاکی از آن است که بیش از نیمی از کارکنان این کشور در یک مقطع زمانی به دلیل محیط‌های کاری سمی، تصمیم به ترک شغل خود گرفته‌اند. این میزان از نارضایتی، از میانگین جهانی که 44 درصد برآورد شده، بالاتر است و نشان می‌دهد که بسیاری از کارمندان رومانیایی از شرایط کاری خود ناراضی هستند.
در این مطالعه، 88 درصد از پاسخ‌دهندگان اعلام کرده‌اند که حفظ امنیت شغلی و برقراری تعادل بین کار و زندگی شخصی برای آن‌ها از اهمیت بیشتری نسبت به میزان دستمزد برخوردار است. به‌طور خاص، 84 درصد از آن‌ها بر این باورند که شرایط کاری و محیط سالم تأثیر بیشتری بر تصمیمات شغلی آن‌ها دارد تا میزان حقوق دریافتی. همچنین، 45 درصد از افراد شرکت‌کننده در این نظرسنجی گفته‌اند که به‌صورت فعال به دنبال راه‌هایی برای بهبود شرایط کاری خود هستند.
یکی از مهم‌ترین نکات این گزارش، تمایل بیشتر نسل‌های جوان، به‌ویژه نسل Z و میلنالی‌ها، به ترک شغل در صورت نارضایتی است. بر اساس داده‌های این تحقیق، بیش از نیمی از کارکنان این نسل‌ها، در صورتی که احساس کنند محیط کاری‌شان نامطلوب است، بدون تردید شغل خود را ترک می‌کنند. این تغییر رویکرد به‌ویژه در صنایعی مانند فناوری اطلاعات و تولید مشهودتر است، جایی که کارکنان به دنبال محیط‌هایی منعطف‌تر و کمتر استرس‌زا هستند.
عوامل تأثیرگذار بر افزایش نرخ استعفا در رومانی
یکی از مهم‌ترین عواملی که بر افزایش نارضایتی شغلی در رومانی تأثیر گذاشته است، عدم انعطاف‌پذیری در برنامه کاری است. 31 درصد از پاسخ‌دهندگان اعلام کرده‌اند که نبود انعطاف در ساعات کاری، از مهم‌ترین دلایل استعفای آن‌ها بوده است.
همچنین، 53 درصد از کارکنان نسل Z اظهار داشته‌اند که اگر نیازی به تأمین مالی خود نداشتند، ترجیح می‌دادند اصلاً کار نکنند. این آمار نشان‌دهنده تغییری اساسی در نگرش نسل جدید نسبت به کار است. برخلاف نسل‌های پیشین که کار را یک ضرورت و بخشی از هویت خود می‌دانستند، نسل‌های جوان‌تر به دنبال معنا، رضایت و تناسب میان زندگی شخصی و حرفه‌ای خود هستند.
از سوی دیگر، 67 درصد از کارکنان باور دارند که اگر کارفرمایان مزایای شخصی‌سازی‌شده‌ای برای آن‌ها در نظر بگیرند، سطح اعتمادشان به شرکت افزایش خواهد یافت. این مسئله نشان می‌دهد که سازمان‌ها نیاز دارند تا با تغییر رویکردهای سنتی مدیریتی، رضایت کارکنان را در اولویت قرار دهند.
74 درصد از کارکنان نیز گفته‌اند که ارتباط بهتر با همکارانشان، تأثیر مثبتی بر عملکرد و بهره‌وری آن‌ها خواهد داشت. بسیاری از آن‌ها تأکید کرده‌اند که احساس تعلق به یک جامعه کاری، یکی از مهم‌ترین عوامل در حفظ سلامت روان و رضایت شغلی آن‌ها محسوب می‌شود.
نقش آموزش و توسعه حرفه‌ای در کاهش نارضایتی شغلی
یکی دیگر از موضوعات مهم مطرح‌شده در این تحقیق، اهمیت توسعه مهارت‌ها و آموزش کارکنان است. بسیاری از کارمندان اعلام کرده‌اند که در صورت نبود فرصت‌های رشد و یادگیری، شغل خود را ترک خواهند کرد. به‌ویژه در حوزه‌هایی مانند فناوری اطلاعات و هوش مصنوعی، کارکنان انتظار دارند که شرکت‌ها برنامه‌های آموزشی مدونی برای ارتقای مهارت‌هایشان ارائه دهند.
طبق این گزارش، 35 درصد از کارمندان تمایل دارند در زمینه فناوری اطلاعات آموزش ببینند، در حالی که 32 درصد از آن‌ها به یادگیری مهارت‌های مرتبط با هوش مصنوعی علاقه دارند. با این حال، تنها 9 درصد از شرکت‌ها برنامه‌های آموزشی جامعی برای تمام کارکنان خود فراهم کرده‌اند.
در شرایطی که رقابت بر سر جذب استعدادها افزایش یافته است، سازمان‌هایی که قادر به تأمین نیازهای آموزشی کارکنان خود نباشند، با موج گسترده‌ای از استعفا مواجه خواهند شد.
نارضایتی شغلی پدیده‌ای جدید نیست، اما در سال‌های اخیر به دلیل تحولات اجتماعی و اقتصادی، اهمیت بیشتری پیدا کرده است. در گذشته، امنیت شغلی و میزان حقوق، اصلی‌ترین معیارهای کارکنان برای انتخاب و ماندگاری در یک شغل محسوب می‌شد. اما امروزه، عوامل دیگری مانند فرهنگ سازمانی، محیط کاری سالم، تعادل میان کار و زندگی و توسعه مهارت‌های فردی، نقشی کلیدی در تصمیم‌گیری‌های شغلی ایفا می‌کنند.
تحقیقات مشابه در کشورهای دیگر نیز نشان داده است که نسل‌های جوان‌تر، تمایل کمتری به تحمل شرایط نامطلوب کاری دارند. برای مثال، در ایالات متحده و کشورهای اروپای غربی، نرخ استعفای کارکنان به دلیل نارضایتی شغلی در سال‌های اخیر افزایش چشمگیری داشته است. این روند به‌ویژه پس از همه‌گیری کرونا شدت گرفت، زیرا بسیاری از افراد در این دوره ارزش بیشتری برای سلامت روان و کیفیت زندگی قائل شدند.
در رومانی نیز این تغییرات به‌وضوح دیده می‌شود. شرکت‌هایی که قادر به ایجاد محیط‌های کاری سالم‌تر و انعطاف‌پذیرتر نباشند، در آینده با چالش‌های بزرگی در زمینه حفظ استعدادها و گسترش نارضایتی شغلی در رومانی مواجه خواهند شد.
لزوم تغییر سیاست‌های سازمانی برای کاهش نارضایتی شغلی
با توجه به یافته‌های این تحقیق، سازمان‌های رومانیایی باید تغییرات اساسی در سیاست‌های خود ایجاد کنند تا بتوانند میزان نارضایتی شغلی را کاهش دهند. برخی از مهم‌ترین اقداماتی که شرکت‌ها می‌توانند انجام دهند عبارتند از:
- بهبود فرهنگ سازمانی: ایجاد محیط‌های کاری مثبت و حمایت‌کننده برای افزایش انگیزه و نارضایتی شغلی در رومانی.
- افزایش انعطاف‌پذیری در برنامه‌های کاری: امکان دورکاری و ساعات کاری منعطف برای کارمندانی که به دنبال تعادل بیشتر بین کار و زندگی شخصی هستند.
- سرمایه‌گذاری در آموزش و توسعه مهارت‌ها: ارائه دوره‌های آموزشی برای ارتقای مهارت‌های کارکنان، به‌ویژه در حوزه‌های فناوری اطلاعات و هوش مصنوعی.
- ارائه مزایای شخصی‌سازی‌شده: فراهم کردن بسته‌های حمایتی متناسب با نیازهای کارکنان برای افزایش اعتماد و رضایت آن‌ها و کاهش نارضایتی شغلی در رومانی.
- بهبود ارتباطات درون‌سازمانی: تقویت تعامل بین مدیران و کارکنان برای ایجاد محیط کاری سالم‌تر و کاهش تنش‌های سازمانی.
با توجه به روندهای جهانی، سازمان‌هایی که این تغییرات را به‌درستی اجرا کنند، نه‌تنها می‌توانند نرخ استعفا را کاهش دهند، بلکه رضایت و بهره‌وری کارکنان را نیز افزایش خواهند داد.
